Tatry Wysokie. Mnich to szczyt legenda. Trudno dostępne marzenie wielu turystów

Mnich 2045 m n.p.m to skalna iglica w polskich Tatrach Wysokich, w Dolinie Rybiego Potoku,  powyżej południowo-zachodniego brzegu Morskiego Oka, znad którego wyrasta 675-metrowej wysokości. Położony jest pomiędzy Doliną za Mnichem, a Mnichowym Żlebem, który oddziela go od masywu Cubryny i Mięguszowieckich Szczytów. Masyw Mnicha składa się z trzech wzniesień: Mnicha, Mniszka i Ministranta. Mnich od Mniszka oddzielony jest Wyżnią Mnichową Przełączką

Na szczy prowadzi kilka dróg, wymienić należy najłagodniejszą od strony zachodniej – prowadzi przez skalno - trawiasty taras, zwany Mnichowymi Plecami. Północno-wschodnią ścianą turni prowadzą jedne z najtrudniejszych dróg w Tatrach, opada prawie pionowo 260 m, jest najlepiej widoczna od strony Morskiego Oka.

Na szczyt nie prowadzi żaden oznaczony szlak – wejście jest ogólnodostępne, a od wspinaczy nie wymaga się żadnych dodatkowych uprawnień. Na Mnicha można wejść samemu - należy jednak pamiętać, że nie jest to wędrówka szlakiem PTTK ani wyprawa w skałki, ale wspinaczka tatrzańska, podczas której niezbędne będą określone umiejętności oraz sprzęt wspinaczkowy, liny, kask.

Historycznego wejścia na szczyt Mnicha dokonali Jan Gwalbert Pawlikowski, jeden z pionierów ochrony tatrzańskiej przyrody, oraz słynny przewodnik Maciej Sieczka. Wydarzyło się to w drugiej połowie XIX stulecia, uznaje się to wyjście za dzień narodzin polskiego taternictwa. Pierwszego zimowego wejścia na szczyt dokonali go Henryk Bednarski, Jerzy Cybulski, Walery Goetel, Józef Lesiecki, Leon Loria oraz Stanisław Zdyb w marcu 1910.

W 1941 r. Niemcy przytwierdzili do Mnicha drewnianą swastykę jako symbol panowania nad Tatrami. Znak został poluzowany przez polskich taterników, w akcję zaangażowało się trzech młodych wspinaczy z Zakopanego: 17-letni Jan Krupski i starsi o rok Józef Świerk i Józef Uznański. Resztę dopełniła wichura, zrzucając konstrukcję w przepaść.